کد مطلب:125560 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:240
ولی ایزد یکتا
منم كه شهره به سرگشتگی به هر كویم
فتاده در خم چوگان عشق چون گویم
هوای گلشن فردوس برده از خاطر
نسیم روح فزا خاك آن سر كویم
چنان ز خویش تهی گشته ام ز جانان پر
كه گر ز پوست برآیم تمام خود اویم
عجب مدار اگر مشكبوی شد نفسم
كه همدم سر آن زلف عنبرین بویم
هزار سلسله بگسسته ام ز شور جنون
از آن زمان كه گرفتار تار آن مویم
به سوی خویش كشم روزگار رفته ز دست
اگر به چنگ فتد آن كمند گیسویم
به رغم آن كه زند طبل عشق زیر گلیم
حدیث حسن تو بر بام عرش می گویم
درون سینه دلم از طرب به رقص آید
در آن زمان كه تو بنشسته ای به پهلویم
[ صفحه 146]
تو را به تیغ چه حاجت برای كشتن من
كه خود هلاك كند آن كشیده ابرویم
مرا ز پای نیفكنده نیز برده ز دست
سپید ساعد آن شوخ سخت بازویم
ز بس به روز فراقت گریستم بگرفت
تمام روی زمین را سرشك چون جویم
هزار بار گرم همچو تاك سر بزنی
ز شوق تیغ تو بار دگر همی رویم
اگر پیاله گرفتم ملامتم مكنید
به باده رنگ ریا را ز خرقه می شویم
حوالتم به می ناب و لعل یار كند
علاج درد دل خود ز هر كه می جویم
ز فیض خاك در مجتبی شه كونین
به آب خضر زند طعنه نظم نیكویم
ولی ایزد یكتا دوم امام، حسن
كه هست مدحت او طبع و عادت و خویم
گرم به تیغ زنند از درش نتابم رخ
كه فیض او در دلت گشاده بر رویم
به هر كجا كه روم روی دل به جانب اوست
كه نیست دیده ی امید از دگر سویم
چو دستبرد سپهرم ز پا برآرد من
طریق بندگی اش را به سر همی پویم
مرا به روز قیامت «محیط»! فخر و شرف
همین بس است كه مداح حضرت اویم
[ صفحه 147]
فتاده در خم چوگان عشق چون گویم
هوای گلشن فردوس برده از خاطر
نسیم روح فزا خاك آن سر كویم
چنان ز خویش تهی گشته ام ز جانان پر
كه گر ز پوست برآیم تمام خود اویم
عجب مدار اگر مشكبوی شد نفسم
كه همدم سر آن زلف عنبرین بویم
هزار سلسله بگسسته ام ز شور جنون
از آن زمان كه گرفتار تار آن مویم
به سوی خویش كشم روزگار رفته ز دست
اگر به چنگ فتد آن كمند گیسویم
به رغم آن كه زند طبل عشق زیر گلیم
حدیث حسن تو بر بام عرش می گویم
درون سینه دلم از طرب به رقص آید
در آن زمان كه تو بنشسته ای به پهلویم
[ صفحه 146]
تو را به تیغ چه حاجت برای كشتن من
كه خود هلاك كند آن كشیده ابرویم
مرا ز پای نیفكنده نیز برده ز دست
سپید ساعد آن شوخ سخت بازویم
ز بس به روز فراقت گریستم بگرفت
تمام روی زمین را سرشك چون جویم
هزار بار گرم همچو تاك سر بزنی
ز شوق تیغ تو بار دگر همی رویم
اگر پیاله گرفتم ملامتم مكنید
به باده رنگ ریا را ز خرقه می شویم
حوالتم به می ناب و لعل یار كند
علاج درد دل خود ز هر كه می جویم
ز فیض خاك در مجتبی شه كونین
به آب خضر زند طعنه نظم نیكویم
ولی ایزد یكتا دوم امام، حسن
كه هست مدحت او طبع و عادت و خویم
گرم به تیغ زنند از درش نتابم رخ
كه فیض او در دلت گشاده بر رویم
به هر كجا كه روم روی دل به جانب اوست
كه نیست دیده ی امید از دگر سویم
چو دستبرد سپهرم ز پا برآرد من
طریق بندگی اش را به سر همی پویم
مرا به روز قیامت «محیط»! فخر و شرف
همین بس است كه مداح حضرت اویم
[ صفحه 147]